یادمه توی دوران مجردی یکی از شعارهای اساسیم این بود که مرد و زن تو زندگی باید از من بشن نیم من!!!
اینم از جایی شنیده بودم خوشم اومده بود، بعدش به عنوان افاضات خودم تو جلسات خواستگاری بیان می کردم^__^
اما الان واقعا این موضوع رو دارم با گوشت و خونم درک موکونم.
مخصوصا برای منی که در سن بالاتر ازدواج کردم و امثال من این مورد خیلی پیش میاد.
هروقت یه کوچولو از من میشی نیمچه من، طرف مقابلت بیشتر کوتاه میاد! یعنی نتیجه معکوس:))))
اینطوری میشه که هرچی به جای جاش زن و شوهر مراعات هم رو بکنن یا به اصطلاحی همون گذشت رو داشته باشن عزت و احترامشون پیش هم دوچندان میشه...
+ اما من یه جاهایی گذشت هایی رو که کردم به طرق مختلفی به طرف مقابلم یادآور میشم اوشون هم همینطور... آخه خیلی اوقات دوزاریم نمی افده شوعرخان که بهم میگن می فهمم چقده طفلی اذیت شده اون موقع...
